İstanbul Günlükleri..

1 Temmuz 2010, Perşembe..
Bugün İstanbul'a geleli tam 5 ay oldu..
Zamanın nasıl geçtiğini farkettim..
Çok hızlı koştum, yoruldum.. Yavaşladım, şehrin temposu dışında kaldım.. Dengemin bozulduğu yerler oldu.. Her hayat gibi, üzüldüğüm, sevindiğim oldu bu kentte..
Öğrendim.. Kalabalığa çarpmadan yürümeyi, vapura binmeyi.. İstanbul'da kendim olabilmeyi, sevebilmeyi.. Hala da öğreniyorum.. Düşe kalka, hata yaparak.. Kimi zaman susmam gerekti konuştum, konuşmam gerekti, sustum.. Yordum, yoruldum.. Özledim.. Ağladım.. 5 ay burda kendimi bişeylere bağladım.. Yeni bir eve, bir işe, bir şehre, bir kalbe..
Korkmadım mı? Korktum evet.. Dönmeyi hiç düşünmedim desem, çocukluk olur.. Ama kalmayı daha çok düşündüm hep..
Kaygılarla doldurdum kimi kez zamanı.. Kimi kez zaman hiç geçmesin dedim..
Çok yalnız da hissettim.. Bütün de..

Kaybolduğum da oldu.. Farkettiğim de.. Görmezden geldiğimde..

Özünde ve aslında insan gibi geçirdim bu 5 ayı.. Olduğum gibi..

ve herşey birden bire oldu..
Birdenbire vurdu gün ışığı yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.

Her şey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye başladı duman topraktan;
Filiz birdenbire oldu tomurcuk birdenbire.

Her şey birdenbire oldu.
Kız birdenbire oğlan birdenbire;
Yollar kırlar kediler insanlar...
Aşk birdenbire oldu
Sevinç birdenbire.

ORHAN VELİ KANIK