İstanbul Günlükleri..

11. Nisan 2010 Pazar, 43. gün..
Geceyi bıraktığım yerde uyandım bu sabah.. Ortaköy'de..
Karışık tost ve açık çayla yapılan kahvaltının ardından yavaş yavaş artan kalabalıktan uzaklaşıp ara sokaklardaki gümüşçülere, incik boncukçulara daldım haliyle.. :) Kendime bi Ortaköy hatırası alma niyetindeydim ve fakat her zamanki kararsızlığımla yine hiçbişey beğenemedim :) Aslında beğendim de adam 80 lira deyince birden hevesim kaçtı :))
İlk geldiğim günden beri Ortaköy'den Bebek tarafına doğru sahilden gitmeyi hayal ediyordum.. Gözlerimin gördüğü en benzersiz manzara olan boğaziçini beynimin en güzel yerine kaydetmek ve bir daha hiç unutmamak için.. İşte gün bugündü..
Ön tarafında Emirgan yazan bir otobüse Bebek'ten geçio musunuz? diyerek atladım ve şansıma bakın ki cam kenarı oturacak yer bile buldum :) Süprizlerin ilki Savarona'ydı.. Dünyanın en büyük liderini ağırlamış yorgun ve marur Savarona.. Otobüsle Bebek'e kadar gidip dönüşte yürümeyi planladığımdan onu şimdilik orda bırakıyorum..
Yolun devamında Kuruçeşme.. Kıyı boyunca eski, birbirine yaslanmış evler.. Arnavutköy'le birlikte İstanbul'un giderek değişen çehresi, bulutlu havaya rağmen balıkçılar ve nihayetinde Bebek'te kendin bulan İstanbul..
Boylu boyunca karşı yakaya uzanan iki köprünün tam ortasındayım şimdi..
Otobüsten atlayıp Bebek parkından kıyıya inmeden iç kısımdan başlanan yürüyüş.. Biraz sonra kıyıya indiğimde beni çarpan rüzgar ve karşımda Rumelihisar'ı.. Çalan telefonda geldiğimden beri her gün daha bi aklımda tuttuğum ses..

Arnavutköy iskelesine gelmeden balıkçıları geçip boş bir bankta yarım saatten fazla oturup ara sıra yüzünü gösteren güneşin boğazı aydınlattığı manzarayı içime çekip dönüş yoluna devam ediyorum.
ve işte Savarona tekar karşımda..

Artık iyice yoruldum.. Köprünün altından tekrar geçip Ortaköy'e vardığımda sol dizimde tuhaf şeyler olmaya başladı. Böylece otobüse binip Taksim'e ve ordan da eve gitme vaktinin geldiği anlaşılmış oldu..

Yarın 44..
Bugün bu şehre kalbimi vermeye çok yaklaştım..